رهروان اندیشه انقلاب اسلامی

مطلب اول :

ایام محرم، ایام ورود به محیط ولایت از مدخل عاشورا (1)

۱ـ محیط ولایت، وادی نور و هدایت و فلاح و توحید

محیط ولایت اهل بیت (ع) آن وادی ایمنی است که هر کس وارد آن شود از مخاطرات مسیر توحید و مکاید و فتنه های دشمن در امان و محفوظ است. لذا کسی که به محیط اهل بیت (ع) راه یابد، هیچ عذابی او را تهدید نخواهد کرد؛ «وِلایَةُ عَلِیِّ بْنِ أبی طالبٍ حِصْنی فَمَنْ دَخَلَ حِصْنی اَمِنَ مِنْ عَذابی». نور اهل بیت (ع) که بر اساس آیات و روایات همان نور الهی است، در خانه هایی تنزل پیدا کرده است، کسانی که به این بیوت راه پیدا کنند، از بساط ظلمت دور می شوند و به هدایت و توحید و حیات طیبه راه می یابند و جزو آن کسانی می شوند که هیچ چیز آنها را از ذکر خداوند متعال غافل نمی کند؛«رِجالٌ لا تُلْهِیهِمْ تِجارَةٌ وَ لا بَیْعٌ عَنْ ذِکْرِ اللَّهِ وَ إِقامِ الصَّلاة وَ إیتاءِ الزَّکاة».

محیط ولایت اهل بیت (ع) وادی حیات طیبه است که غیر از حیات نفسانی و تمنیات نفسانی است؛ چرا که تنها امام (ع)سرچشمه حیات طیبه است؛ «السلام علیک یا عین الحیات». ولایت، سرچشمه جوشان حیات است که به هر سرزمین  خشک و کویری و مرده مثل سرزمین وجودی انسان برسد، آن را زنده می کند. در قرآن از امام به کلمه «ماء» و سرچشمه حیات یاد شده است. « قل ارأیتم ان اصبح ماءکم غورا فمن یأتیکم بماء معین» ، فرموده اند «ای: أصبح امامکم غائباً». یا این که فرموده اند: اگر بر طریقه توحید و ولایت، استقامت کنید و از امر و نهی ائمه (ع) متابعت کنید، از علم آنها بهره مند می شوید؛ «أن لو استقاموا علی الطریقه لأسقیناهم ماءاً غدقا». علم امام نوری است که به اذن خدا جاری می شود و اگر قلوب از آن سیراب شود، به حیات طیبه زنده می شوند و به محیط ولایت امام، که محیط رویش و فلاح است، قدم می گذارد.

در قرآن در بحث از ولایت اهل بیت (ع) آمده است: «اَلَمْ‌ تَرَ اِلَی‌الَّذِینَ بَدَّلُوا نِعْمَةَاللَّهِ کُفْراً وَ اَحَلُّوا قَوْمَهُمْ‌ّ دارَالْبَوارِ. جَهَنَّمَ یَصْلَوْنَها وَ بِئْسَ الْقَرارِ». آن وادی که اینها قوم خودشان را حلول به آن دادند، دارالبوار است یعنی دار بائری که در آن هیچ رویشی نیست، کویر است. اینها نعمت خدای متعال را تبدیل به کفر کردند، سرزمین فلاح و رویش را تبدیل به دارالبوار نمودند و قوم خودشان را وارد به این دار کردند که همان جهنم است. 

امیرالمؤمنین (ع) فرمود: «ما بال أقوام غیّروا سنة رسول الله و عدلوا عن وصیّه» اینها کسانی هستند که از سنت رسول خدا عدول کردند و نعمت خداوند را تغییر دادند و قوم خودشان را وارد دارالبوار کردند. بعد حضرت همین آیه  «اَلَمْ‌ تَرَ اِلَی‌الَّذِینَ بَدَّلُوا نِعْمَةَاللَّهِ کُفْراً...  » را تلاوت فرمودند. سپس فرمودند:  «نحن النعمة التى أنعم الله بها على عباده»؛ یعنی آن نعمتی که خدای متعال بر بندگانش منت گذاشته و آنها را با آن انعام کرده، ما هستیم. یعنی نعمت ولایت، سرزمین وجود انسان را از بائر بودن که نتیجه «عدلوا عن وصیه» است، خارج می کند. سپس توضیح دادند: « بنا یفوز من فاز یوم القیامه».

به ما دستور داده اند که وارد محیط ولایت اهل بیت که محیط فلاح و رویش است، شویم. در روز قیامت همه را توبیخ می کنند و می فرمایند ما همه این امکانان را به شما دادیم تا اقتحام در عقبه کنید و خودتان را از نار آزاد کنید «فلا اقتحم العقبة و ما أدراک ما العقبة فک رقبة» آنجا امام (ع) فرمودند: «عقبه» وادی ولایت ما است.

 محیط ولایت اهل بیت (ع) که سرچشمه نور، حیات، هدایت و همان وادی ایمن توحید است، همان «کهف حصین» مردم در مقابل مخاطرات ابلیس و ظلمات متراکم او است. «کهف الورا» همان وجود مقدس امام (ع) است که ابلیس نتواندعبادالله را به وادی دارالبوار و وادی ضلالت سوق دهد. امام (ع) «عصمة المعتصمین» است که عبادالله را از امواج سهمگین وسوسه های و تحریک ها و تطمیع ها و تهدیدها مصون و محفوظ نگه می دارد؛ چرا که جامعه مؤمنین را مخاطرات بسیار عظیمی تهدیدی می کند که ناشی از امواج ظلمانی و فتنه های شدید دستگاه ابلیس است که در صدد بستن راه توحید و بندگی است؛ « َأَقْعُدَنَّ لَهُمْ صِراطَکَ الْمُسْتَقِیمَ»  یک جریان ظلمانی است که می خواهد راه وادی فلاح و رویش و حیات طیبه را ببندد و ما را به سوی وادی بوار و هلاکت رهنمون گردد.